Zagłębiając tajniki typografii, wiele rzeczy na początku może wydawać się skomplikowanych i trudnych do opanowania. Czasem nawet doświadczeni graficy mają problem z odróżnieniem kroju fontu. Szeryfowy, bezszeryfowy, skryptowy, odręczny…jak odróżnić każdy rodzaj fontów ? Czym się różnią oraz w jakich projektach warto stosować każdy z nich ? Ta wiedza to fundament projektowania dlatego warto byś zapoznał się z naszym krótkim przewodnikiem po rodzajach fontów oraz dowiedział się jak stosować je w praktyce.
Szeryfowe
Fonty szeryfowe to najbardziej klasyczny wzór fontu. Charakteryzują je małe ozdobniki na krańcach liter u góry lub o dołu. Często nazywane stopkami, ozdobnikami. Mają one za zadanie ułatwić czytanie poprzez prowadzenie wzroku widza. Szeryfowy krój wywodzi się od Rzymian, którzy stworzyli krój pociągnieciem pędzla. Kroje szeryfowe stały się modne w XV wieku i trwały przez trzysta lat. Należy zaznaczyć, że za pojęciem kroju szeryfowego kryje się wiele mniejszych klasyfikacji (stary styl, klasyczny, neoklasyczny, itd). Podczas gdy przypadkowy obserwator może wrzucić je do jednego wora, doświadczony grafik zna różnice miedzy nimi i potrafi wskazać, subtelne detale między wielkością, wysokością i kształtem szeryfa. Te elementy natomiast dają wskazówki co do tego, w jakiej epoce font został stworzony.
Ten krój fontu znajdziesz praktycznie w każdej dziedzinie życia czyli w każdej książce, dokumencie, czasopismach. Są to najbardziej powszechne kroje fontów. Wszelkiego rodzaju pisma urzędowe, prace dyplomowe napiszesz wybierając właśnie krój szeryfowy. Fonty te królują w programach typu Word, za sprawą słynnego Times New Roman lub Georgia.
Slab serif
To odpowiednik szeryfów jednak większy i bardziej widoczny. Ogonki tzw. szeryfy są w tym kroju tworzone z myślą, by były widoczne z daleka. Krój ten z czasem ewoluował do postaci takich popularnych fontów jak Clarendon, który jest idealny na dobrze widoczne nagłówki w tekście. Ten krój wprowadza do tekstu trochę stylu vintage. Gdy wprowadzisz ten rodzaj kroju w swoim tekście sprawisz, że tekst stanie się bardziej klasyczny, można powiedzieć odrobinę artystyczny. Wszystko za sprawą mocno podkreślonych ogonków/szeryfów.
Bezszeryfowe
Jak się można domyślać ten rodzaj jest przeciwieństwem kroju szeryfowego czyli nie posiada charakterystycznych ogonków. Początki kroju sięgają połowy XIX wieku ale tak naprawdę zaczęto doceniać je już w latach dwudziestych i trzydziestych. Porównywano je do czegoś nowego i krzykliwego niczym krótkie spódnice u kobiet w tamtych czasach. Przez długi czas krój uchodził jako nadający się tylko do zastosowania w reklamach.
Zastosujesz go wszędzie tam gdzie liczy się prostota i czytelność. Jeśli chcesz uzyskać czysty przekaz wybierz właśnie ten krój. Na pewno znasz najpopularniejszych przedstawicieli bezszeryfowów jak Helvetica czy Futura. Fonty te obecnie stają się bardzo popularne za sprawą swej czytelności, zwłaszcza na małych ekranach smartfonów. Wykorzystywane są w aplikacjach, na stronach internetowych i w publikacjach elektronicznych czyli wszędzie tam gdzie liczy się czytelność nawet przy małym ekranie. O wiele mniej nadają się do stosowania w drukowanych książkach. Przykładowe fonty bezszeryfowe o zmiennej szerokości to: Arial, Calibri, Helvetica, Lucilda Sans, Tahoma, Trebuchet, Verdana.
Skryptowe
Naśladują trochę odręczne pismo, a trochę styl retro, klasyczny. Możemy wyróżnić ich dwa rodzaje: formalne i nieformalne. Krój formalny, jak sama nazwa wskazuje, nadaje się bardziej do oficjalnych projektów. Przywodzi na myśl pismo z XVII wieku tamtejszych kaligrafów oraz malarzy.
Należy stosować je bardzo ostrożnie. Korzystanie z nich w przypadku dłuższych kopii tekstowych może doprowadzić do powstania projektu przypominającego Deklarację Niepodległości z dawnych lat. Krój ten za to świetnie sprawdzi się na zaproszeniach ślubnych, jako tytuły niektórych okładek na książki i wszędzie tam gdzie trzeba wykazać nieco historyczny klimat. Zastosowanie tego kroju fontu w nadmiarze sprawi, że projekt będzie nieczytelny i nieco chaotyczny. Dlatego używaj go tylko jako podkreślenie charakteru projektu, a nie jako przewodni krój w tekście. Nie stosuj ich w urzędowych pismach, drukach. Przykłady fontów skryptowych to Comic Sans oraz Zapf-Chancery.
Odręczne
Odręczny krój jest bardzo młody stażem. Tutaj ciężko wskazać strukturę i definicję ale wiadome jest jedno. Wygląda jak odręczne pismo. Może to być pismo pisane piórem, ołówkiem , markerem, a nawet w formie graffiti. Wprowadza do projektu niepowtarzalny i oryginalny charakter. Sprawdza się dobrze na okładkach książek, plakatach, pieczątkach oraz w projektach logo czy niektórych nagłówkach w tekście. Warunek jest jeden – krój musi być wykonany naprawdę profesjonalnie i być dobrze widoczny. Zastosowanie tego kroju w całym projekcie niestety nie wyjdzie nikomu na dobre. Przykłady odręcznego kroju to np. Scrages Handwrite, Handgley, Joe Hand.
Jak parować ze sobą fonty ?
Internet i koty, burza i deszcz. Niektóre rzeczy po prostu uwielbiają być ze sobą w parze. Nie inaczej jest z krojem fontów. Czy można je łączyć razem, a jeśli tak to który krój z którym ? Podstawowa zasada to kontrast. Jeśli wybierasz dwa rodzaje kroju w jednym projekcie to zawsze musi być między nimi dobrze widoczny kontrast czyli po prostu muszą się różnić od siebie. Dlatego też wybieranie kroju skryptowego z szeryfowym nie sprawdzi się najlepiej. Cały tekst będzie mało czytelny za sprawą wszędobylskich ogonków. O wiele lepiej jest użyć w nagłówku kroju skryptowego, a w tekście bezszeryfowego. Zastanów się również czy nie lepiej po prostu pogrubić nagłówek niż wybierać inny krój fontu.
Pamiętaj również, że font oddaje charakter projektu dlatego dopasuj go w taki sposób, żeby pasował do tego co zostało nim opisane. Kaligraficzny lub skryptowy krój nie będzie dobrym wyborem dla firmy zajmującej się tworzeniem aplikacji. Natomiast krój bezszeryfowy nie zawsze sprawdzi się w firmie sprzedającej luksusowe wyroby.
Najczęściej w tekstach pisanych w Wordzie spotyka się tekst pisany krojem Times New Roman, a nagłówki krojem Arial. W zasadzie wynika to z ustawien domyślnych programu. W jednym dokumencie nie powinno się stosować więcej niż kilku rodzajów fontów. Zazwyczaj wystarczają dwa, maks trzy kroje: do tekstu zasadniczego (szeryfowa), do tytułów i czasami do podpisów rysunków oraz tabel (bezszeryfowa) oraz krój do specjalnych zadań np. do obszernych cytatów, przykładów w tabelach. Do pojedynczych wyróżnień w tekście bardziej od zmiany kroju nadają się pogrubienia i pochylenie tekstu.
